چون وقت جـدال پـسـر خـون خدا شد            ناله ز دل اهـل زمین رو به سـمـا شد
خورشید حرم همچو رسول دوسرا شد            گـفـتـنـد عـلـی جانب مـیـدان جـفـا شـد

فـریـاد کـشـیـدند هـمـۀ خـیـمـۀ سلطان

اکـبـر رود ای اهل حـرم جانب میدان

هم پیر و جوان بهر علی دل نگـرانند            گویا هـمۀ انس و ملک سیـنـه زنانـنـد
دنــبـالـۀ مـرکـب هـمـۀ دشـت روانـنـد            از درد فراغش همه کس نوحه بخوانند
هـمـنـالـه تـمـام حـرم و شاه شـهـیـدان
اکـبـر رود ای اهل حـرم جانب میدان

اشک از بصر اهل سما رو به زمین است            سـوزان دل عـبـاس یـل اُمّ بنـیـن است
او بـیـن خـلایـق مثـل دُرّ ثـمـیـن است            فریاد نبی و علی و عرش همین است
گـیـریـد به بـالای سـر او هـمـه قـرآن

اکـبـر رود ای اهل حـرم جانب میدان